Antwaarpe da’s mijnen thuis

ik voel mij herboren met hopen reserf
mijn hart klopt bij ‘t zien van mijn thuis
hier zen ik geboren t’is hier dakkik sterf
want antwaarpe da’s mijnen thuis
 
zenkik met congee of op zaken reis
dan voel ik mijn eigen neerslachtig
zellefs in londen maar ook in parijs
dan word het mij dikkels te machtig
 
zenkik in d’ardennen ofwel aan de zee
doe heimwee mij altijd verrekken
ik droom van de statie en de zoologie
en ik wil onmiddellijk vertrekken
 
ik gaan nooit nie skien op winterverlof
want ik breek nie gere mijn knoken
al is den apres – ski gezellig en tof
mijn hart is dan toch al gebroken
 
want ik mis mijn stad met alles deraan
den engel den brabo den toren
ik zen toch zo met het volk begaan
‘k zelf een van die sinjoren
 
mijn stad is uniek en stereotiep
met geen ander te vergelijken
geen enkel stadhuis heeft zo’n schoon verdiep
en een kerk om tegen te zeiken
 
wij hemme kazakken die worden gedraaid
vanaf dat er iet moet gebeuren
de voetbal heeft ook al veel tweedracht gezaaid
was alles maar in roodwitte kleuren