Weerzien

'k Kan m'n oêge ni' geloêve
wa' dóede gij ier in de króeg
da's verdekke laenk geleje
lot ons gon zitten on den toêg

'k em ae dikwels ston verwense
nae 'k ö trug zing zen ek blij
wa' vörbij is is vergete
kom pakt der iêntshe mee meh mij

gij ed nog alt dezelfste oêge
g'ed nog alt diê zelfsten blik
eigelijk zedde niks verouderd
gij toch zeker ni mor ik

seg óe is 't meh onze kleine
diên is vast e jaar of drei
zoê te zing ier on dees foto
trekt 'em toch ni' veul oep mij

ik ad na ae nog wel vrindinne
mor noêt langer dan een week
och ja misschin toch iên wa langer
oemda' die wad oep ae geleek

diê knappe gast meh' z'n moestashke
da's nae zeker aewe man
't is eigelijk lillijk da 'k et vraag
mor kan 'em iet da 'kik ni kan

gij denkt "nah stot 'em wer te lulle"
mor gij kend mij toch al laenk
ik em nog alt ne fraenken teut
en 'k zen nog altijd on den draenk

'k vraag mij af, zedde gelukkig
zoê te zing goh 't oe ni slecht
vör de kleine was 't wel beter
ik bracht der toch niks van terecht

en seg wor woênde tegewoordig
edde nog alt ons zelfste póes
aewe vent zied in ons richting
misschin is 'em al zjalóes

wa' godde tegen öm vertelle
"da's de vader van ons kind"
astemblieft zegd liever nikske
zegd mor "'t was nen ouwe vrind"

-- bron: www.aentwaerps.be --