De winter duurde veel te laank
En zorgde voor sensatie
De lente kwam te laat op gang
Het sneeuwde nog met pasen
De weerman was ten einde raad
En leek gehersenspoeld
De zon die pleegde hoogverraad
Mijn hart was onderkoeld
’T begon al eind oktober en het duurt nog altijd voort Koning winter’s ware tirannie De genadeloze vorst kwam binnen langs de grote poort Mijn tranen die bevrozen in de sneeuw
De winter leek al eeuwen oud
Toch wou hem nie begeven
April was ook nog bitter koud
En zwaar om ’t overleven
De geselende noorderwind
Wier ijzig aangevoeld
Mijn hart ging bibberend door het lint
En klopte onderkoeld
We kregen maartse buien
En ook grillen in april
Sneeuwklokken bleven luiden
Maar de vogels bleven stil
Het menselijke ongenoegen
Winters labyrint
Mijn borealis ogen
Wieren door de sneeuw verblind
