Den tijd dien is voorbij van jeugd en spielerij
De jaren da’k nooit dacht maar altijd droomde
Ik krijg het wat benauwd want ik word nu zo oud
Lijk al die dat kik ooit fosielen noemde
De zestig komt in zicht dus voel ik mij verplicht
Om mij gelijk nen ouwe te gedragen
Lichamelijk misschien maar diep van binnen in
Weet ik ik word nooit lijk die ouw van dagen
Al word ik honderd jaar of leef ik nog wat langer
Al word het het nog zo zwaar ik blijf altijd die zanger
Die zot met zijn gitaar zijn simpele melodiekes
Die zelfgekroonde ster die met z’n vieze liekes
‘k was plaatselijk bekend maar ‘k had nooit ene cent
Ik kwam nooit verder als “ the local hero “
Ik hem het geprobeerd maar ‘kwas nooit gefrustreerd
Ik was sinjoor maar ook de caballero
Ik was de spring in ’t veld en nooit nie uit op geld
Al had ik wel wat nodig om te leven
Den tijd eist zijnen tol en ook den alcohol
Toch maak ik tijd om alles uit te geven
Het plannen is gedaan het moet wat kalmer aan
Maar ik zal altijd alles blijven geven
Ik geef honderd percent alles voor de band
Al moet ik er voor betalen met mjn leven
Van binnen zen’k om zeep ik loop op de valreep
Als ik in de spiegel mijne snuit zien
Ik pleeg een vluchtmisdrijf voor roofbouw op mijn lijf
Ik word toch nooit zo oud als da’k er uit zien
Ik word geen honderd jaar al is dat meegenomen
Het is nu al zo zwaar maar het beste moet nog komen
Die zot met zijn gitaar die altijd alles durft
Ooit komt het nog zover dat hem op ’t podium sterft
