Naar aanleiding van hun 35-jarig bestaan bracht de Antwerpse band Katastroof een boek uit waarin ze hun verhaal vertellen van 35 jaar mee te draaien in de muziekwereld en heel wat optredens te geven en dat dan zonder media-aandacht. Vele mensen verguisden de band omdat ze recht voor de raap zijn en de schunnigheid serieus lieten doorklinken in hun muziek. Maar ook bestaan er rond de band heel wat vooroordelen die zo weggeveegd kunnen worden van de wereld. Ten eerste Katastroof is niet extreem-rechts en niet extreem-links maar toch zit er wel iemand in verstopt die eerder al linkse gedachten had als we de ondertoon van het boek hebben verstaan. Maar daarnaast wordt de band ook dikwijls gezien als een gezelschap vol marginalen en dat is zeker en vast ook een vooroordeel om weg te vegen. Het trio zet zich dikwijls in de raarste poses en zal af en toe (dikwijls) wel eens een pintje teveel drinken. Maar als je weet dat een iemand van het trio goed kan tekenen en schilderen en iemand anders psycholoog van opleiding is dan mag je toch wel zeker zijn dat de titel marginaal niet echt goed kleeft. Die titel zou dan gerust aan meer dan helt van ons land gegeven mogen worden. Dan zouden we allemaal marginaal zijn. Ook wordt de band nog teveel gezien als dat trio dat succes had met hun danceversie van Zuipen maar toch moeten we ze eerder de herkenning geven die ze verdienen voor de andere nummers in hun repertoire.

Katastroof werd in 1977 opgericht door Rob, Jos, Jimmy en Zjuul die elkaar treffen in Stabroek en daar de eerste kiemen van hun latere samenwerking leggen. Dat trio groeit al gauw uit tot een viertal dat de schunnige teksten weelderig liet tieren en hun kritiek op alle vlakken spuide. Ook drank en boertige manieren kwamen er vaak aan te pas. Maar wat velen niet weten is dat dit gegeven al gebruikt werd in de Middeleeuwen om de spanning er allemaal wat af te laten. Toen lieten ze al de meest schunnige teksten aanreiken om de koning en zijn hof te plezieren. Zolang het maar niet over de koning ging dan kon iedereen er mee leven. Maar hier bij ons is het toch anders. Ons eens op ons boertigste gedragen wordt tegenwoordig gezien als marginaal. Maar eigenlijk behoort het nog steeds tot onze cultuur want teksten van nummers als Geen komplekse en de wielertoerist kaarten gewoon alledaagse dingen aan die op iemand zijn gedachten liggen en er gewoon rechtstreeks uitkomen zonder het allemaal mooi te verbloemen. En het is die unieke mix tussen humor en folk muziek die ze in het begin al omarmden en die hun naar een niveau tilde waar ze naast Wannes Van de Velde stonden omdat het ook hun grote held was.

Wannes Van de Velde was misschien wel minder humoristische en minder boertig maar toch wist hij ook die oude instrumenten nieuw leven in te blazen en dat is juist wat Katastroof ook doet met hun versie van de folk. De laatste jaren grijpen ze die aanpak terug vast en zetten ze hun weg mooi verder. In het boek komen alle aspecten van hun band naar boven maar ook hun kijk op individuele situaties. Het boek is uitgegroeid tot een overzicht van wat ze allemaal hebben bereikt maar ook hoe ze steeds werden tegengehouden. Maar daarnaast was Katastroof ook een band die elk jaar bij hun cd-voorstelling het Hof-Ter-Loo goed vulde en dat zonder mediaaandacht. Steeds hebben ze een hele schare fans achter zich en dat is alleen al iets waarvan de meeste bands kunnen dromen. En we moeten heel eerlijk zijn, ons Antwerps erfgoed zouden we wat meer moeten verspreiden nu we steeds meer belang hechten aan het deftige Nederlands. Katastroof is de dag van vandaag nog meer uitgegroeid tot een band van de underground dan veel van de bands die op Studio Brussel hetzelfde imago tentoonspreiden.

Ook komt in het boek goed hun zoektocht naar de onderlinge spanningen en de opnames van de albums in de verf te staan. Jos Smos (Jos Hermans) heeft het hele boek mooi bijeengeschreven vanuit zijn notities en archief en is een man die een vlotte pen heeft en ons soms verbaasde maar eveneens ontroerde op sommige momenten. Het boek is een mooie hulde aan hun eigen carrière en een mooi aandenken aan de laatste echte Antwerpse band die in het Antwerpse dialect succes heeft gehad.

Van de website: http://www.demofarm.be door Gunther Ramysen